ΚΑΤΑΣΠΡΟ

ΣΕ ΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΜΕ ΠΑΝΙΑ ΘΑ Σ' ΑΝΕΒΑΣΩ ΠΑΝΩ
ΚΙ ΑΣΠΡΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΚΑΤΑΣΠΡΟ ΘΑ ΣΟΥ ΚΟΥΝΩ
ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΔΕΙΛΙ
ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ
ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΝΕ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ
ΚΙ ΑΝ ΑΦΕΘΕΙΣ ΚΙ ΑΝ ΖΑΛΙΣΤΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΧΑΣΩ ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΣΑΝ ΧΑΘΕΙΣ ΘΑ Σ' ΑΓΑΠΩ ΣΤΟ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΟ ΚΑΤΑΣΠΡΟ ΘΑ ΔΩΣΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ .

ΜΗΝ ΛΥΠΗΘΕΙΣ

ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΛΥΠΗΘΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ , ΠΕΣ ΜΟΝΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΤΟ ΕΖΗΣΕΣ .
ΜΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ , ΠΗΓΑΙΝΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΚΑΙ ΑΦΗΣΕ ΤΑ ΙΧΝΗ ΣΟΥ .

ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

ΓΑΝΙΑΣΑΤΕ ΔΑΣΚΑΛΟΙ , ΝΑ ΞΕΜΑΘΩ
ΝΑ' ΜΑΙ ΕΓΩ , ΝΑ ΣΤΟΧΑΖΟΜΑΙ , ΝΑ ΘΕΛΩ ΨΕΜΑΤΑ ΟΛΟ Ν' ΑΚΟΥΩ ,
ΝΑ ΛΕΩ , ΝΑ ΠΡΑΤΤΩ , ΓΙΑ ΨΕΜΑΤΑ ΝΑ ΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΩ .

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ Η ΣΠΟΥΔΗ ΝΑ ΜΕ ΧΑΛΑΣΕΙ.
ΑΝΤΕΞΑΝΕ ΣΑΡΚΙΟ , ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ ΜΑ ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ ΘΑΝΑΤΟΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ
ΟΤ' ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟ ΚΡΕΑΣ.

γεωμετριες

ΑΠΕΙΡΕΣ ΟΙ ΜΕΤΑΝΟΙΕΣ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΜΙΑ ॥ ΤΟΥ ΛΗΣΤΗ ॥ ΣΤ΄ ΑΡΙΣΤΡΑ Η ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ??? ΤΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΓΕΩΜΕΤΡΙΕΣ **

εγωισμος

Εγωισμος η ωραιοποιηση της αγνοιας , η αρνηση του ανθρωπου να δεχτει οτι εχει υποχρεωσεις απεναντη στη ζωη και ευθυνες για τις πραξεις του । Η ανευθυνοτητα , που για χρονια θεωρουνταν κατι σαν μοντελο ελευθεριας , οδηγησαν τον ανθρωπο σε μια εσωτερικη φυλακη .

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ

Ξάπλωσα στην παραλία κι έβλεπα τα κυμματα να ερωτοτροπούν με την ακτή .

Πιο δυνατά και άγρια , κάποιος είπε κάποτε πως η θάλασσα μοιάζει με γυναίκα , γλυκιά και ήρεμη μα και μανιασμένη , ώρες ώρες μα πάντοτε γοητευτική .

Κι ήρθε το ξημέρωμα μετά , κρύο και γαλανό για να το νιώθεις , να νιώθεις πόσο σημαντικό είναι θεέ μου να νιώθεις , πόσο απίστευτα σημαντικό .

Και τα κυμματα καθάρισαν από μέσα μου τα πάντα καθώς ο ήλιος ερχόταν κι έφευγε με τα σύννεφα να σχηματίζουν περίεργα τοπία στον ουρανό.

το σπίτι στο βουνό

Σαν έχτισα το σπίτι στο βουνό αυτό που απ' όλα πιότερα αγάπησα ήταν τα παράθυρα, που αγνάντευαν και χάιδευαν τα συνεφα στα παιδικά μου όνειρα .

Σαν έφτιαξα 'κείνα τα παράθυρα που μου φέρναν το μήνυμα πως περ' από το βουνό προβάλλει φιγούρα σάρκινη εγώ, μέσα σε άρμα ξύλινο ξεχνιόμουν μαγεμένος να κοιτώ.

Εκείνα τα παράθυρα που ο χρόνος θα σφραγιση αδυσώπητος , πάντα μ' αγάπη θα μουρχονται στο νου, θύμα κι αυτά του τραγικού πολιτισμού που ταριχεύει τα όνειρα ..και τις καρδιές κουρσεύει. Να ψάχνω στα συντρίμμια να τα βρω .