έχω ένα ορίζοντα που καίει , που σπαρταράει
και δέρνεται στα κύματα μιας θάλασσας
που δεν ξέρω κι αποζητώ που δεν γνωρίζω.
κουρασμένος μα ταξιδεύω και μια μέρα θα βρω το καράβι
που μας ζαλίζει , στη θάλασσα που μας κοιμίζει , πάνω στο κύμα
που μας θρηνεί και νανουρίζει .
Και το μαχαίρι που καίγεται σιγά- σιγά απ΄ τ΄ οξυγόνο ,
ακόμα επιμένει , τις παλιές πληγές να ξανανοιγει.
Τι θα κάνω , πέλαγος.
Κροκάλες ,στην ακτή ξεχωρίζω να πετώ στα νερά .
Κάποιο Μάρτη θα ναι μπορ ι και Απρίλη .
Φύγατε μαζί .
Εσείς για αλλού .....
Κι εγώ για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου