εξιδανικευμένων νόστο και τη μοίρα των ονείρων τους να φεύγουν πάντα μπροστά.
Ξαφνικά δεν ξέρω πως απ τη μια στιγμή στην άλλη η δεκαετία του 90 φάνηκε να έχει τελειώσει και όλοι σχεδόν εξαφανίστηκαν έγιναν καπνός δεν ξέρω που πήγαν όλοι αυτοί , νομίζω ότι φόρεσαν κουστούμια και γραβάτες και άρχισαν να ψάχνουν δουλειά με κανονικό οκτάωρο , και τότε ήταν που επαναστάτησα εγώ .
Μου είχαν αδειάσει τη γωνία κι είχα όλο τον τόπο δικό μου.
Πολλοί είναι αυτοί που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους , και οι πιο δυστυχείς νομίζω . Ευτυχείς να λες που δεν θα το συνειδητοποιήσουν ποτέ , θα περάσει ξώφαλτσα όλη αυτή η περίεργη φάση που λέγεται ζωή και δεν θα χαμπαριασουν τίποτα . Άλλοι δεν τολμούν να κοιτάξουν μέσα τους θα πανικοβληθούν μ΄ αυτό που θα δουν , αλλά είναι καλύτεροι από κείνους που βάλθηκαν να σερφαρουν στο βαθυπελαγος του ασυνείδητου μέσα σε τέτοια άπνοια. Κατά βάθος ο καθένας είναι μόνος του , άλλα υπάρχουμε γιατί ζούμε διαμέσου των άλλων , αν δεν μπορείς να δεις πέρα από τη μύτη σου , δεν βλέπεις τους άλλους , και τότε δεν μπορεί κανείς να σου επιβεβαιώσει ότι πράγματι υπάρχεις.
1 σχόλιο:
Μπορώ να πω ότι είναι ένα αρκετά αινιγματικό κείμενο. Το μόνο που μου ήταν απόλυτα διαφανές και ξεκάθαρο ήταν ουσιαστικά ο επίλογος.
Αλλά και από την άλλη, από τελεία σε τελεία, εκτός αν κάνω λάθος, ασχολούνταν με διαφορετική προοπτική.
Θα ήθελα μια ανάλυση περαιτέρω, να καταλάβουμε και "τι λέει ο ποιητής" εν προκειμένω.
Καλώς όρισες στην μπλογκόσφαιρα αγαπητέ kamel.
Δημοσίευση σχολίου