Και ματσακονι δε βρίσκεται να τη βγάλουμε από εκεί .
Χρόνια τώρα ματσακονιζουμε και λέμε θα πέραση ο καημός.
Και να , έρχεται ένα τόσο δα τραγουδάκι , έρχεται μια εικόνα , μια πνοή του άνεμου..... ένας ήχος ανεπαίσθητος .... και αρχίζει άγρια η τρικυμία .
Δε πα να πέρασαν δέκα χρόνια , είκοσι χρόνια ...... τριάντα συμπλήρωσα το περασμένο μήνα .
Ο πόνος μένει αγιάτρευτος και σκάβει λαγούμια στη ψυχή .
Εμείς για αλλού κινήσαμε και αλλού η ζωή μας πήγε .
Για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα είναι να μένουμε δεμένη στη στεριά .
Το τι χάνεις στη θάλασσα άστο είναι ιστορία μόνο για ναυτικούς , και να σου πω δε
θα καταλάβεις .....σε τεντωμένο σκοινί η ζωή των θαλασσινών πόνος αβάσταχτος και
ηδονές πρωτόγνωρες .
Πως αλλιώς ', ξέρεις εσύ άλλον τρόπο να κερδίσεις την ευτυχία ,΄ πέρα από την πληρωμή σε ίσο πόνο και δυστυχία ΄, .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου