Καμμια κούραση δεν είναι έτσι όμορφή , σαν τον κόπο του γεωργού που σκάβει το χώμα ,σαν τον αγώνα του κυνηγού που λαχανιαζει στις κακοτοπιές , σαν τον ίδρωτα του υλοτόμου που κατεβάζει το τσεκούρι απάνω στους μεγάλους γέρικους κορμούς.
Κάθε άλλη κούρασή , κάθε κόπος άλλος , κάθε ιδρώτας που χύνεται στην πολιτεία , μέσα , είναι αγώνες άσχημοι , ξένοι στη φύση του ανθρώπου .
Κάθισε στην ψηλή πέτρα απάνω στην κορφή του ουρανού , και κοίτα κάτω στο συλλογισμένο λόγγο που ξυπνάει και πρασινίζει , κοιτάς μακριά τον ήρεμο κάμπο με τα σπαρτά του , πέρα τη θάλασσα την ερωτιάρα που αγκαλιάζει τις ασάλευτες στεριές , αντιπέρα τα ψηλά βουνά , τα αντρειωμένα . Όλα μαζί πλέουν ακόμα σε μια θαμπή καταχνιά . Το όνειρο τ' αχει σφιχτοδεμένα και δεν τα χώρισε η ζωή.
Όμως εσύ τα ξεχωρίζεις αδιάκριτα . Η στενάχωρη ψυχή σου δεν τα χωρεί όλα μαζί , σαν ένα μεγάλο θέμα , και λες ..( Να ΄μουν ζωγράφος να τα ζωγραφίσω .) καλύτερα που δεν είσαι . Κάθε ψυχή έχει τον τρόπο της να δειξη τον θαυμασμό της σε κάθε τι που τη συγκίνησε βαθεια . άλλος τραγουδάει , άλλος παίζει τη φλογέρα , άλλος αποτυπώνει απάνω στο χαρτί , στο μουσαμά η στο μάρμαρο το είδωλο της λατρείας του, κι άλλος μονάχα αναστεναζη , δακρύζει η σωπαίνει .
Εσύ δεν έκανες , τίποτα απ΄ αυτά , τίποτα απ' όσα είναι σύμφωνα με τη φύση σου και τη δύναμή σου . Ζήλεψες μονάχα την ξένη τέχνη , που δεν την έχεις , γυρεψες να'σαι ζωγράφος για να ζωγραφισης , σου ορκίζομαι πως θα'κανες μια άσχημη εικόνα . Απαράλλαχτα ο ζωγράφος , που θα'λεγε ...( Ας ήμουν ποιητής να τραγουδήσω αυτή την ομορφιά ), είναι βέβαιο πως δεν την ένοιωσε βαθεια μέσα σου , κι'αν ήσουν ποιητής όπως το θέλεις , θα'κανες ένα άσχημο ποίημα , ... Έλα πάλι , έλα ξανά και κάθισε στην ψηλή πέτρα . Αν από τα σπλάχνα σου αναβλύζει ένα τραγούδι τραγουδησετο .
Ειδεμή κατέβα και μη ξανανέβης πια . Τίποτα δεν θα φελούσε να'σουν ζωγράφος.
ΤΙΠΟΤΑ , ΣΕ ΒΕΒΑΙΩΝΩ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου